Korona Günlükleri 38

Herkese Merhabalar,

2 günlük ara ardından tekrar yazabiliyorum. Bugüne çok neşeli uyandım nedense. Dün ofise gittim ve işlerin çok da uzak olmayan bir zamanda tekrar başlayacağı yönünde öngörülerim oldu. Yavaş yavaş daha somut şeylere yönelmeye başlamış insanlar. Birkaç istek bile aldık hatta. Şimdi normale dönüşten kasıt nedir onu düşünmeye başladım. Nasıl olacakta eski halimize döneceğiz sorusu günün en önemli sorusu. Bu travmanın atlatılması hem iş, hem de özel hayatta hızlı olmayacak gibi dursa da, normalleşmeye başlamak bile büyük bir moral oldu. Ev hayatında, çocukların bu işe gösterdikleri uyum ise takdire şayan. Yani hayranlıkla izliyorum çocukları. Zoom programını kullanmaya başlamaları, online hayata sağladıkları uyum gerçekten müthiş. Mesela oğlanın sınavını başlangıçta bir şanssızlık olarak görüyordum ama süreç içinde gördüm ki onun bir hedefi olması boşluk dolduran en önemli etken. Tabii ki çok sıkıldı ama zaten okula da gidiyor olsa idi bu yoğunluk olacaktı. Okula gitmeden okul disiplini ile çalışmaya devam etmesinin yegane sebebi bu sınava olan motivasyonu. Etrafından çok etkilenmeden kendi yolunda devam etmesi gerçekten onu daha da öne çıkaracak bu sınavda. Hatta sınav bitince neler yapacağımızı bile konuştuk aramızda. Ne kadar güzel ki bu sınavın öneminin halen  bilincinde. Bir çok arkadaşı peşini bırakırken o, bu günleri öne geçmek için daha da çok çalışarak değerlendiriyor. Diğer yandan kızım ise, 6 yaşına gelmeden internet konferansı yapmayı, kamerasını açıp kapatmayı, internet görüşmesi sırasında nasıl söz alması gerektiğini öğrenirken, evde bizler onun neleri daha iyi öğrenmesi gerektiğini daha yakından takip edip eksiklerini saptayarak gelişmesini ilerletmeyi becerdik. Ev içinde ise ilk 2-3 hafta yükselen tansiyon her geçen gün daha düşme eğilimi gösterirken biz de karı-koca olarak birbirimize çok daha anlayışlı olmaya çalıştık. Tüm bu çabaların ardından insanın gerçekten istediği her şeyi yapabileceğinden eminim artık. 45 gündür evde duran 2 çocuk bu derece kendilerini geliştirdiler ise neden yetişkinler de kendilerini geliştiremesin ki?

"Biz toplum olarak, çabucak gelecek mutluluklara öylesine odaklanıyoruz ki, bulunduğumuz kısa dönem çözümleri genellikle uzun dönem sorunlarının nedeni oluyor. Çocuklarımız okulda düşünecek, ezberleyecek, öğrenecek kadar uzun süre dikkat etmekte zorluk çekiyorlar ve bunun bir nedeni de sürekli olarak çabuk zevklere yönelmemiz, bunun tiryakisi olmamızdır." diyor Sınırsız Güç kitabında Anthony Robbins. Ne kadar doğru bir bakış açısı. Henüz 23-24 yaşındaydım bu kitabı okuduğumda ve bu halen tüm dünya için geçerli bir önerme. Kısa vadeli çözümler istemeden de olsa uzun vadeli yeni problemlere yol açıyor hepimizin hayatında da. Bu virüs günleri de aynen bu şekilde vukuu buluyor. Herkes günü kurtarma çabasında iken istemeden de olsa geleceğe yönelik daha büyük problemler yaratılıyor. İşin başında problem tepe iken öteleyerek onu sadece dağ yaptığımızın farkına varmıyoruz. Etrafımda beni çok planlı olduğum için eleştirirler genelde, bunu büyük çoğunluk pesimist bir bakış olarak görür fakat benim düşüncem pesimizm değil tüm senaryolara hazır olabilmek adına yapılan planlamalardır. Sadece önümdeki problemi çözerek ilerleyeceğimi hiç bir zaman düşünmedim, bu ciddi sabır isteyen bir planlama aslında. Azıcık da yorucu, çünkü olması olası şeylerin hesabını yapabilmek kolay değil. İşte onun için fazla düşünmeden basit çözümleri üretmek değil, iyice düşünerek komplike çözümlere odaklanmak bazen daha iyi olabilir diye düşünüyorum. 

Sevgiyle Kalın, Evde Kalın, Geleceği Planlayın...

Jacko